Weer een week voorbij. Er is weer veel gebeurd, maar het voelt als weinig want alles gaat zo snel! Zo is het WK afgelopen (heb helaas geen enkele wedstrijd mer gezien, was het half 6 wakker moeten zijn toch niet helemaal waard... Als we in de finale hadden gestaan had ik het wel gedaan!), zijn de drie Amerikaanse jongens weer terug naar huis en heb ik nog maar 2 dagen over in Hanson Bay. De laatste paar dagen met de Amerikanen waren erg gezellig, maar we moesten wel nog even hard werken. We hebben acacia's weggeknipt, aangezien die 'invasive' zijn en daardoor niet echt thuishoren in het landschap, maar toch overal groeien. Dat is heel wat werk omdat je allemaal losse takjes weg moet knippen, en de dikkere takken met een handzaam door moet zagen, dus lekker zweten, ook al is het best wel koud. Het heeft gelukkig iets minder geregend de laatste tijd, dat scheelt een hoop. Dinsdag avond was de laatste avond voor de jongens, en dat hebben we goed gevierd door eens flink Amerikaans te gaan 'mudden' met onze ute. Dit houdt in dat je een goed groot drassig weiland opzoekt (die zijn hier genoeg) en lekker een beetje door de modder gaan scheuren en sliden met de auto. Eg leuk, maar net iets leuker om naar te kijken dan om in de auto te zitten (ja schijter ik weet het..). Maar ik heb mijn stoere meid-actie gedaan door lekker achterop de ute, in de laadbak, te gaan staan terwijl we van en naar het eiland reden. Sinds de jongens weg zijn kunnen we de ute niet meer gebruiken, ik mis hem stiekem toch wel een beetje, lekker beetje crossen en niet meer overal naartoe lopen.
Woensdag zijn we als afscheidsuitje naar Admirals Arch en Remarkable Rocks gegaan met alle vollies en Helen, waar ik al eerder was geweest in de eerste week. Het waaide zo mogelijk nog harder, dus de zee was nog wat wilder. Blijft toch prachtig om te zien hoe de golven tegen de rotsen beuken. Bij Remarkable Rocks waaide het zo hard dat je tegen de wind aan kon leunen, dat was grappig. Toen we daarna weer thuis waren pakten de jongens hun tassen en was het om 4 uur tijd voor ze om te gaan. Ze vlogen de volgende ochtend heel vroeg vanuit Kingscote, waardoor Luke met ze in een hostel daar bleef overnachten en wij hier achter bleven. Gek om mensen vaarwel te zeggen en niet weten of je ze ooit weer gaat zien, dat herken ik nog wel uit Amerika. Hoewel ik de mensen daar voor 4 maanden kende, is drie weken samen in een huis leven en hier je dagen doorgaan toch ook wel echt bindend, dus was best gek toen ze er opeens niet meer waren. Maar gelukkig was Arthur er nog. Omdat zij woensdag dus al naar Kingscote gingen konden wij donderdag helaas niet op ons wekelijkse uitje naar Kingscote, maar hebben we nog een beetje werk verricht. Na de lunch was het wachten op de terugkomst van Luke met de nieuwe volunteer, Meghan uit Wales. Lief en aardig meisje (eindelijk niet meer de oudste, zij is 21 haha), maar toch wel een groot verschil als er drie jongens weg zijn en maar een meisje in de plaats komt. Het is dus wel een stukje stiller nu. Maar ik heb het nog steeds prima naar mijn zin. Heel veel kangoeroes zijn bijna klaar om hun Joey uit de buidel te laten, we hebben tijdens een van onze fencewalks een hele kleine glimp van ongeveer een seconde kunnen opvangen van een kleintje voor hij weer in de buidel kroop. Hoop dat nog iets beter te kunnen zien voor we weggaan want mennnn dat is schattig. Nog iets schattigs is de echidna, een soort egel met een grotere snuit. Voor deze week had ik er nog maar eentje gezien, maar vrijdag zaten er opeens vier in onze tuin en garage, te schattig! Tijdens het acacia knippen/zagen de volgende dag zagen we er nog eentje, die kwam echt superdichtbij en was echt nergens bang voor leek het. Zaterdag middag hebben we de Hanson Bay Nike gelopen, 9 km van de Kelly Hill caves terug naar Hanson Bay. Drie uur lopen door bos, graslandschap, duinen, heuvels en uiteindelijk uitkomen bij zee, in de prachtige baai van Hanson Bay. Goeie wandeling, wel vermoeiend, de hele tijd omhoog en omlaag, maar met wat kangoeroes als gezelschap was het een zeer geslaagde middag. Aangezien het papa's verjaardag was mocht ik van mezelf eindelijk de carrot cake die al vier weken naar me zat te loeren proberen, en die was erg lekker! Ook nog even met thuis geskype-beld, dat was gek, opeens weer Nederlands praten na drie weken alleen maar Engels!
Gister mochten we het gebied binnen de fence in, op zoek naar echidnas en andere dieren. Gek om in het gebied te lopen waar je alleen maar de buitenrand van hebt gezien. Ik had het wel een stuk wilder verwacht, er is nog genoeg menselijke invloed te zien. Wel allemaal lieve kangoeroes en zelfs baby ganzen, erg lief, alleen geen echidnas. Weer zo'n drie uur gelopen, dus ondertussen zijn mijn voeten best doorlopen en moe van al dat gewandel! Het landschap is hier prachtig, ook al is het winter alles is nog groen. Heel veel gras en allemaal gekke bomen met kronkels en planten met sprieten. Leuk om doorheen te lopen.
Gister was er ook eindelijk weer eens een nighttour, met een Duits gezin dus dat was grappig. We zagen twee vrouwtjes koala's erg lief tegen elkaar aan zitten en een soort van met elkaar spelen en om elkaar heen draaien, dat was wel bijzonder. Ook nog wat possums gezien en natuurlijk heel veel kangoeroes en wallabies, die komen allemaal vanuit hun schuilplaatsen naar het grasveld op het moment dat de zon ondergaat.
Al met al, nog steeds hard werken, maar wel ook nog steeds leuk. Ondertussen krijg ik wel steeds meer zin om weer verder te gaan, wat ook bijna gaat gebeuren! Donderdag vaar ik terug naar Adelaide, om vrijdag naar Sydney te vliegen! Heel veel zin in, om eindelijk wat meer van Australië te gaan ontdekken. Maar eerst nog even twee dagen van de rust en kalmte hier genieten.